Kalabalik. Birbirine benzemeyen milyonlarca yüz, öfke ve hayal kalabaligi. Yüzlerin degistigi, öfkelerin bilendigi, hayallerin un ufak edildigi cürük dislere benzeyen evlerin kalabaligi. Yüzyillardir duygulari kamcilayan enstrüman sesleri gibi birbirine karissa da kimsenin beraber duymaya heves etmedigi kadim dillerin kalabaligi. Yokuslarin, merdivenlerin, pazarlarin, vitrinlerin, yamalarin ve marka etiketlerinin kalabaligi. Byzantion, Nova Roma, Stanpoli, Dersaadet, Asitane, Kostantinopolis, Istanbul. Tarih boyunca aldigi isimlerle dahi kalabalik olan bu kenti, onun karmasasini, birbirini ne görmeye ne de anlamaya calisan insanini, bizi de yanina alarak anlatiyor Jale Sancak Tanri Kentte.
Adimlarim iyice agirlasti, hatirlamaktan nasil yoruldum bilsen. Coktan teslim olmus, kömür kokan, sessiz, nesesiz sokaklar dagliyor beni. O Hasköy, diyor kiyiya yüz süren dalgalar, susmustur. Siirinden Enginin, hüzün kalmistir geriye, bir de inmeli ruhunu sürükleyen kocamis meyhaneci. Beyaz cicekli bahceleriyle gecekondular, betonun iktidarina boyun egmistir. Bildiri dagitan, afise cikan cocuklar... Onlar da.
