Egitim alaninda kritik bir kavsaktan geciyoruz. Ögrencilerin sinifla bag kuramamasi, ögrenme ortamindaki yetersizlikler, sinifa egitmen olarak daha önce ayak basmamis kisiler tarafindan hazirlanan egitim politikalari vb. bircok zorluk günümüzde ögretmenlerimizi ve egitim alaninda faaliyet gösteren uzmanlarimizi tükenmislige ve umutsuzluga sürüklüyor hatta en iyi ögretmenlerimizden bazilarinin meslegi terk etmesine neden oluyor.
Travmaya Duyarli Okullar kitabinda Susan E. Craig, travma hakkinda bilgili ve travma geciren cocuklara uygun bir yaklasimla egitim verilen okullarda mucizeler gerceklestigini aktariyor. Ögretmenler, ögrencilerin davranislarina tepki vermek yerine onlari anlamaya basladiginda cok daha verimli bir egitim modelinin ortaya ciktigini belirterek ülke capindaki tüm okullarin bu modeli yürürlüge koyabilmesi adina müdürlerin ve ögretmenlerin neler yapabilecegini ele aliyor.
Degisen dünyadaki yeniliklere ayak uydurmanin en verimli yolu yeni bilgilerin isiginda egitim yöntemlerini gözden gecirmek ve gelecegin nesillerini degisen dünyaya adapte olabilecekleri sekilde yetistirmektir. Ve bu da egitimcilerin sorumlulugundadir. Tek bir cocugun hayatina dokunmak dahi nicelerinin hayatini degistirecektir. Travmaya Duyarli Okullar kitabi ise bu degisimin bir parcasina katkida bulunur.