Hayir anne. Simdi ölemezsin.Ben seni sevmeden olmaz...Iki yana acilan perdeler koymusum pencereye. Annemlerin evine inat. Kapaliydi o evin perdeleri. Sadece perdeler degil, dudaklar da mühürlüydü. Söylenecek sözler söylenmez, söylenmeyecekler söylenirdi. Pusu da gölgesi de coktu. Mobilyalar solmasin diye simsiki perdelerin ardinda isik neredeyse hic girmezdi o eve. Ruhlar solsun ama mobilyalar solmasin... Bedenlerimiz halilarin sacaklari gibi kar beyaz kalsin... Bir ev cizin, dediginde egitmen, perdeleri eksik birakmayisim ondan. Acik olsun perdeler. Acik olsun pencereler.Hava girsin iceri. Günes girsin.Cizdigim pencerenin pervazindayim sanki. Nefesim siglasiyor. Günesten rengi dönmüs omzuma bir öpücük konduruyorum.Sapik misin sen Insan hic kendini öper mi diye bagirirdi annem görse. Icimdeki öfkenin kabardigini siktigim dislerimden anliyorum. Cizdigim pencereye bakiyorum tekrar, oradaki perdeye.Ne demisti adam cizimi yorumlarken Yasam sizin icin zor demek ki ona bir perdeyle sevimlilik katmak istiyorsunuz.Olsa keske, bir perdeyle düzelecek olsa yasamlarimizÖzlem Cetinkayanin duru anlatimiyla Anne Cicekleri, cok siradan görünen anne kiz iliskilerinin derinlerde olusturdugu yollari, o yollarin karanliklarini, inis cikislarini fark etmenin hikayesi. Bu hikaye bize hicbir seyin göründügü gibi olmadigini, gerceklerin cok daha derinde oldugunu anlatiyor. Acima ile sefkatin farkina varmamiz icin bize bir perde aralayan hikayede kadinin kendisine ve yasama dair kesifleri, her kesik yarasi gibi önce can yakiyor ama bir yandan da kendisine ve cevresine merhem oluyor.ÖZLEM CETINKAYA1974 yilinda Istanbulda dogmusum ancak nereli oldugum soruldugunda baba memleketim olmasi sebebiyle hep Egeliyim, cevabini verdim.Kendimle ilgili bir baska degismez tanimlamam ise MERAKLI. Ne zaman kendimi bir tek kelime ile anlatmam istense bu cevabi verdim.Insani merak ettim.Yasami merak ettim.Yasamdan sonrasini merak ettim.Iliskileri merak ettim.Nedenleri ve nasillari merak ettim.Merakim beni hikayelere götürdü.Öyle bir merak ki bu, varsayim gibi görünse de aslinda varsayimlarin cenderesinden gercekligin sonsuz olasiliklarina kapi acti.Yazarlik konusunda bir üniversite egitimi almadim. Yazmayi okuyarak ve yazarak ögrenmeye ve gözlemlemeye gayret ediyorum.Burada gercekten olan ne sorusunun cevaplarini görmek icin caba sarf ediyorum. Yazmak icin farkindalik, farkindalik icin yazmanin olmazsa olmaz olduguna gönülden inaniyorum.Cünkü biliyorum, HICBIR SEY GÖRÜNDÜÜ GIBI DEIL.Ilkokul yillarindan bu zamana kadar en büyük tutkum, ögrendiklerimi anlatmak. Bazen egitmen kimligimle, bazen bir dost sohbetiyle, kimi zaman yazdigim hikayelerle. Hikayelerimdeki kahramanlarinin derinliklerini olusturmak icin arastirdikca insana dair yargilarimdan yavas yavas siyrilmaya basladim. Yargilarimdan siyrildikca da gercegin pesine daha cok düser oldum.Bu sürec beni bircok ögretiyle, calismayla bir araya getirdi. Her birine sonsuz tesekkür ederim. Bana katkilari büyük.Kisaca, Özlem Cetinkaya hicbir seyin göründügü gibi olmadigina inanan, gercegin pesinden giden, zihnindeki tozlari temizleme cabasinda olan bir merakli, bir hikaye anlaticisi. Hepimiz birer hikaye anlaticisiyiz, zihnimizin kurgularinin icinde yasiyoruz. Var misiniz bu hikayelerin ardindaki gerceklere birlikte uyanalim.
