Mektubu güneyinde kalan bir yerden yaziyorum, basucunda okuyacagim ama telaslanma. Semih ve Dilek de yanimda. Elbette bu satirlari kaleme aldigim anda degil. Saat hala 05.30 ve bunun icin de endise etmene gerek yok. Bir dakika bile gecmedi o günün üzerinden. Son birkac gündür tren raylarina sarilip uyudugum özlemleri dile getiriyor ayrilik. Kulagimi dayadigim raylarin üzerinden yaklasmakta olan mutlulugun titresimini duyabiliyorum bazen. Ayrilik böyle bir sey olsa gerek Fuat. Onca duragin düskünü icin de durum benimkine benzer, biliyorum. Koskoca bir gökyüzü varken yukarida, onlar icin de dört duvar arasindaki özgürlük sahipleniyor ayriligi. Gelecegi raylarin ufukta tek bir cizgi haline geldikleri noktanin insafina teslim ediyorum o yolcular gibi. Belki böylece bugünümden uzak durur ayrilik. Bas basa biraksin istiyorum dünümle yarinimi. Cekilsin aradan bugünüm. Ufukta birlesen raylarin hikayesini anlatsin bana bugünüm sadece. Hic beraber olmamisligin hikayesini anlatsin bana ayrilik bir diger taraftan. Bugünüm ayrilikla el ele versin raylarin üzerinde, senden ayrildigim güne döndürsün beni sessizce. Evet, daha ayrik degildi geride kalan tren raylari, mechule giden yol degildi cünkü gerisi. Raylar gercekten tek bir cizgi oluyor mu ufukta Yoksa göz yanilgisi mi sadece Ayrilik tutarsiz bir hikaye mi Fuat
Sen, artik hicbir yere ayrilamayacagin bir yerdesin, belki de sadece bu dünya icin gecerli ayrilik...