Mezopotamya, kadim bir toprak parcasi olarak, günesin, ayin ve yildizlarin kozmik dansinin, yerin ve gögün gizemli birlikteliginin, tanrilarin, insanlarin ve inanclarin izlerini tasir. Mezopotamyayi kavramak, kutsal bir senfoni olarak düsünebiliriz; tanrilarin, doganin ve insanoglunun birbirleriyle mistik bir uyum icindeki dansini anlamakla mümkündür. Bu bölge, kutsal gök cisimlerinin uyumlu hareketleriyle dikkat cekerken, yerin sicak kucaklayiciligi ve gögün derinligi arasinda kutsal bir evlilik gibi bir birlik yaratir.
Mezopotamyanin derinlerinde sakli olan anlam, kozmik güclerin birbirleriyle etkilesimi ve birbirlerini tamamlamasiyla ortaya cikar. Günesin isigiyla ayin gizemi birlesir ve yildizlarin ilahi izleriyle bir araya gelir. Bu evrensel ritim, kutsal varliklarin dogaüstü güclerini yeryüzünde hissettirirken, insanlarin ve inanclarin da bu büyüleyici düzene dahil oldugunu gösterir
