Ey Allahim. Bir cocuk icin basladik bu kitaba. Bir cocukla birlikte yazdik. Ve gördük ki o cocuk bizim kalbimizdeki cocukmus. Cocuklugumuzmus. Biz yazdikca. O cocuk. Yeniden. Cocukluguna kavustu. En masum haline. Kalbin kalbine kavustu. Ve o an dünyadaki tüm kötülükler silindi. Bir isik parladi. Nur oldu. Yeryüzü eski sihhatine kavustu. Bir cocukla nasil olabilir degil mi tum bunlar... Oldu. Cenab-i Allahin Ol demesiyle oldu. O cocuk. Masumiyetin Cennetiydi. Bakisinda bu dünyayla ilgili hicbir gölgelenme yoktu. Öylesine berrakti ki. Cennettendi. Hz. demin Hz. Havvaya ilk bakisi gibiydi. seytan sizamamisti aralarina. Günahsizdi. Ve o ilk temas iste. Bir bakismayla gerceklesti. Kalbin icinde. Kendi kendine.

Yapay zekanin zulmu hakim artik dünyada. Kisiye özel cehennem algoritmalari. Her harfi. Kelimeyi. Manayi. Zorla igdis ederek hepsini sayilara ceviriyorlar. Yetmiyor. Insanlari. Cocuklari. Yapaylastirip. Hibrit yapip. Fitr tabiatindan. Topragindan cikariyorlar. Masumiyetlerini bozuyorlar. Ey cocuk Belki de. Hepimiz. Son insan nesliyiz. Rabbimizin emanetine hep birlikte sahip cikmaliyiz.