Elinize aldiginiz kitabin sayfalarinda iddiasiz bir hayatin öyküsü var. Sade. Duru. Naif. Bir o kadar da sürpriz bir hayat bu. Simdiye hayatta olmamasi beklenen birinin hayati. Hayatta olmasinin beklenmedigini bilen Gülseren kardesimin hayat öyküsü. Alisilmamis bir hayat. Her yeni güne ödünc verilmis hicabiyla baslayan bir hayat.
Gülseren Gümüsün hayat öyküsü bize yeni hayatlar bahsedecek.
Cogu kez yapildigi gibi, tekerlekli sandalyede yasayan birinin kücük mutluluklariyla kendimizi kiyaslayarak yapmayacagiz bu kesfi. Pollyanna mutluluguna cagirmiyor bizi Gülseren Gümüs. Her seye ragmenlerle baslayan, azmin zaferi temali, sözüm ona yasam mücadelesi klisesi degil bize anlattigi.
Kaslarinin hareketsizligi icinde ruhuyla var olmanin temrinini yapiyor Gülseren. Kalibinin caresiz görüntüsü icinde, kalbini hayata özne yapmanin onurunu tablolastiriyor. Bahanelerle küllendirilen, Bana nelerle savusturulan yasama sorumlulugunu uzaktan görünen bir ates gibi umutsuzlugumuzun vadisine tasiyor.

Gülseren Gümüs, cok az kimsenin yaptigi bir isi yapiyor. Kendisi gibi olanlarin, yaygin acima duygusuyla egzotik bir nesne yapilmasi eylemine, varligiyla itiraz ediyor, eylemiyle karsi duruyor. O kadar az konusuyor ki, söylediginin eylediginin önüne gecmesi imkansiz. Söyledigi eyledigi, eyledigi söyledigi oluyor. Bir asil özne olarak bizi selamliyor.
Yollarimiza gül seriyor.
Gülseren olmanin hakkini veriyor.