...Cevre yörelerde caliskanligi, dürüstlügü ve söz dinler oluslariyla bilinirlerdi.
Bu yüzden olacak ki cevrede is arayanlar hemen Güney Kasabasina gelirdi.
Iscisini alan götürür, gün sonunda da az verdin, ac susuz kaldim gibi itirazi
olmayan isciler ellerine ne verilirse günün rizkidir Allah bereket versin
diyerek evlerine dönerlerdi.
Ellerinin nasirlari caliskanliklarini gösterdigi kadar, iyi yüreklerinin de aynasi
gibiydi. Coluk cocuk bos durmazlar, corbasi kaynayan ocaklarinda sönmeye
yüz tutmus közlerini alevlendirmek icin var gücleriyle nefeslerini tüketirlerdi.
Gel gör ki yine de kursaklarinda ki üc bes lokmadan baska elde avucta
görünür bir seyleri olmazdi. Ama yine de onlar, umutlarini fakirligin
tenceresinde pisirip ayni tabaga yeni bir umutla kasik sallarlardi. Ve her
kasiktaki aciyi, yüzlerini eksitmeden yudumlayan yüregi temiz insanlardi...