Kendisinden baskasini hakli olarak göremeyen bir yapidan, baskasinin haklarini savunmasi beklenemez. Degismemeyi temel alan bir kisiligin degisim yanlisi olmasi beklenemez. Acimasiz, bencil ve merhametsiz birinden, adina birlikte denen o koca örtünün bir ucundan tutup da serme islemine katilmasi beklenemez. Bütün bu beklenemezler gerceklesirse, sonuc dogal olarak on iki tane eylül olur. Ve herkesin vardir elbet bir on iki eylülü. Hatirlamasa da, herkes elbet bir gün cocuk olmustur. Ve tipki cocuk-bedeninin oldugu gibi, yetiskin-ruhunun da irzina gecilir. Ve ikisinin de biraktigi iz aynidir. Cocugun sömürülmesine ses cikarmayan bir sistemin, cocuk bedenine sahip cikmasi garip bir tutumdur. Gencligi bastaci eden bir sistemin genci yok etmesi acaip bir tutumdur. Bu garip, bu acaip tutumlarin büyüttügü, besledigi, yarattigi yetiskinlerin; kendilerine, birbirlerine ve hayata karsi hoyrat ve unutkan tutumlarinda da sasirilacak bir yan yoktur. Ve salt daha güclü oldugu icin, bir hayata dogrudan el koyabilen biriyle, bir bedene el koyarak hayat yikan biri arasinda, sadece zulmün kalitesizligi acisindan bir fark vardir. Bütün ilkleri yeniden yasamak mümkün olmayabilir, ama ayni hatalari tekrarlayip durmaktan imtina etmek mümkün. Ifsa etmekle edebiyat arasindaki fark gibi, yasamakla seyretmek arasindaki fark da burada yatiyordur belki.