Istanbula tasindigim gün, bu sehre adim atmaya karar veren her yabanci gibi bazi umutlarim
vardi. Artik yok. Uzun süre önce bütün umutlarimi topraga gömdüm. Sehri ve sokaklarini ve
insanlarini artik umursamiyorum. Insanlara güven duymama imkan kalmadi. Bir deniz kazasi
gecirmis ve dalgalar arasinda oradan oraya savrulan enkaz parcalarina tutunmuslar gibi geliyor
bana... Denemis, bir ya da birkac kere sislenmis ve vazgecmis cogu. Hepsi sehrin dört bir yaninda
hizla yükselen beton denklemlerin arasinda kavruluyor. Sabah aksam demeden, ölesiye
calisiyorlar sadece. Toplantilar, toplantilar, toplantilar... Yenilik icin cabaliyorlar güya ama
karsilarina cikan her yenilikten de cabucak bikiyorlar. Celiskileri bu. Bayagilik iclerine islemis
artik. Yenilik arayisinin bayagiligi... Mükemmeli aradiklari bir cocukluk rüyasi icinde yüzerek
geciyor günleri. Kimsenin bir digerine yardim edecek gücü yok. Herkes daima en kestirme olani
ve isine geleni seciyor, cünkü gidebilecekleri yollar kisa olsa bile yorucu. Ve secenekler cok
fazla...