Uzun Yolun Yolcularinin yazari Mehmet Turan, ülkesinden ayrilmayi hic istemez, ama siyasi kosullarin zorlamasiyla yurtdisina cikar, sevdiklerini, öz yurdunun daglarini, ay isigini, martilarini, kekliklerini ve kekik kokusunu, celtik tarlalarini ardinda birakip gider. Artik önü sira asilacak suskun göc yollari uzanmakta, varacagi yad ellerde yabancilik, yalnizlik, icini üsütecek soguk yagmurlar, alisilmadik can sesleri ve ayrilik hüznü onu beklemekte... Gün gelir, siginmacilik, sürgün ve tutsaklik efkarinin yarattigi buhranla kendini göcmen yasamin hapsinde bulur. Orada gurbet, terk edilmislik, ayrilik acisi ve cekilen ask hasretinin koyu karanliginin safaginda, ufukta simsicak bir günes gibi dogan umudun siiridir yazdiklari. Gurbette, ayri düstügü sevgilinin hayali avutur ozani, sonra yurdunu, cocuklugunu, annesini, gecmiste kalan sevdasini animsar; günün birinde sevdigine kavusmayi hayal eder ve yabanel yasamindan uzak, hep gülen, sevgi dolu, umut dolu cocuklari olacagini düsler. Ve yasanan tüm acilarin ertesinde, insanliga savassiz, kavgasiz, baris dolu bir dünya dilemektedir ozan.
