Simdi öyle bir sey ki yazmak, sigara tiryakiliginden daha büyük bir tiryakilik. Sahiden. Ben elimden düsürmedigim sigarayi kolayca biraktim, hic de aramadim. Fakat yazmayi birakamadim, tiryakilik o dereceydi. Simdi yaklasik son iki yildir evden disari cikamiyorum, yine de yazmadan duramiyorum. Yazmak, su icer gibi icimden geliyor hep.
Son dönemde yatakta daha sik zaman geciriyorum. Üc kere düsmüsüm yere. Doktorlar tarafindan sirt üstü yataga yatirilmisim. Zaman icinde yavas yavas kendime geldim. Fakat korkuyu yenemedim. O dönemde icimde büyük bir düsme korkusu vardi. Onu mutlaka bir bicim altinda anlatmak istiyordum. Düsmek sadece yere düsmekten ibaret degil. Bir de manevi yani var.
Düsme Korkusu adi altinda alti tane hikaye yazdim. Cünkü düsmenin cesitli anlamlari var. Sayginligini kaybetmek var, degerini kaybetmek, gözden düsmek, caresizlige düsmek var. Bunun manevi yanini göz önünde tutarak düsme korkusunu yazmaya karar verdim. Adalet Agaoglu
