Yatak pencere kenarindaydi. Günes cekilmis, bahcedeki agacin cama dayanmis yapraklari kötü bir haberi veriyormus gibi hisirdiyordu.
Lambayi yaktim. Aliskanlik olsa gerek, perdeyi cekmek icin, pencereye yöneldim.
Cekme, dedi, elini kaldirarak. Pencereyi de ac, hava girsin.
Perdeye giden elim pencerenin koluna kaydi. Actim. Yapraklarin hep bir agizdan söylemege calistigi sey -her neyse- daha cok duyuluyordu artik. Hüzünlendim. Yaprak hisirtisi insani hüzünlendirir mi Evet hüzünlendirir. Hele hastane odasindaysan, üstelik hasta olan babansa ve rahatsizligi ciddi ise hüzünlendirmekle kalmaz, kedere bogar insani. Belki de, nereden yayildigi belli olmayan ama kulagimiza kadar gelen türkünün Bir gün gazel döker ömrün baglari Eser sam yelleri dal yarelenir. misralari bu duyguya kapilmama sebep olmustur. Sahi bütün canliligiyla agaclari süsleyen yapraklar da, zamani gelince, sararip topraga düsmüyorlar mi
Zaten zayif olan bedeni iyice süzülmüs, cökmüs yanaklarini artik sakallari bile kapatamiyordu. Solgundu. Gözleri fersizdi. Tükenmisti sanki.
Kaldir beni, dedi kisik sesiyle.