Bu soruya cok az insan Mehmet Akif Ersoy kadar dogru cevap verebilirdi. Tünel, Ersoyun abluka altindaki Gazzede gazetecilik yaparken yasadigi zorlu sürecin ve bu sürece eslik eden zihinsel cabanin ürünü. Kederli, fakat umudunu yitirmemis bir cografyanin topografyasi. Ersoy, sloganlarin Gazzeden duyulmadigi, hamasetin ölen cocuklari kurtarmadigi gercegini bir tokat gibi carpiyor yüzümüze. Dünyayla bagi kesilen Gazzeye Gazzelilerle beraber bir tünelden giriyor; onlarla birlikte acligi, ölümü ve ölenlerin ardindan hayati sürdürme mücadelesini yasiyor. Üstelik tüm bu duygusal ve fiziksel yüke ragmen, gerceklikle yüzlesmekten vazgecmiyor. Meseleye sogukkanlilikla yaklasiyor ve vaziyeti net bir sekilde ortaya koyuyor.

Filistin icin kaygili olan herkes bir seyler yapmaya calisiyor. Kimileri diplomasi yürütüyor kimileri insani yardim gönderiyor. Ben ise savas muhabirligim boyunca sadece bu topraklarin, her saniye tonlarca demir parcasi altinda yasama tutunmaya calisan halklarinin gözlerindeki sitemi, yüzlerindeki aciyi anlatmaya cabaladim. Anlatabildiklerim ve Tünelde okuyacaklariniz, onlarin dünyasinin kücücük bir detayi.