Teleandregenos ütopyasini yirmi bes yasinda yazan Adam Senel, okurun karsisina elli yasinda Ozmos Kronos ile cikmisti. Bu yapitinin ilk baskisindan on bes yil sonra ikinci baskisinin yapilmasinin geregini, dünyada ve burada calkantili baslayan binyilimizin ve onyilimizin ne yapip ne düsünecegini bilemez duruma düsürülmüs okurlari anlayacaktir. Yazar, dogayla ve insanlarla iliskisini, sagligini ve varligini yitirmeden sürdürme olanagi bulabilirse, üclünün son parcasi olarak tasarladigi Pessimus pessimismus adini tasiyacak yapitini yetmis bes yasinda tamamlayacaktir.
Adam Senel, Teleandregenos yapraklarinda, yapisik ikizler ülkesi benzetmesiyle, inanclarin ve erkegin egemenliginde carpiklasmis kadin-erkek ve birey-toplum iliskilerini irdelemisti. Ozmos Kronosta ise, gene bir benzetmeyle, cansiz araclarin yerini canli araclarin alacagi bir gelecekte, insan-doga, insan-insan ve sinif iliskilerine el atmakta.
Kargo, metaforlastirilmis tüm bir insanlik tarihi boyunca, esitlik-özgürlük, yaraticilik-yazgi, mutluluk-mutsuzluk gibi ikili kavramlar cercevesinde yasamin tadina varma ve ona anlam kazandirma cabasini icerir.
Cag, Tyrannosauros gibi soyu tükenmisler kadar, Boga-adam Minotauros gibi mitos kahramanlarinin laboratuvarlarda yaratildigi bir gelecektir. Senaryo, amatör biyoteknolog Ozmos Kronos, bahcesinde hortumunun su kaciran yarasini sararken baslar. Kendini kucaklayan koltuguna oturup, terliklerini cagirmasina gecer. Terliksi tekhücrelilerden yapip yarattigi terlikleri, uyuklamakta olduklari yerden kalkip gelerek burunlarini iki yandan bacaklarina sürttükten sonra ayaklarina simsicak sarilirlar. Sira artik, onlara bakarken kafasindan bir tarih seridi gibi akmaya baslayan cagrisimlarini izlemeye gelmistir. Ozmos Kronos, insanlik tarihinde, amaclarin, araclarin ve iliskilerin terliksi terliklere varana dek evrimini düsleyip düsünmeye baslar.