Anilarimizin bir güncesini tutmamiz gerekir; gönül güncesi, can gölgesinde hiclik defterine yazilir. Cabamiz, hiclik defterine yazilanlari okuma ugrasi olarak algilanmalidir.
Yeryüzü gövdemizi geri cagirdiginda, yani aciktim, dediginde; son asigimiz ölüm ile bulusuruz. Yasarken bize bagirmis miydi ölüm, azarlamis miydi bizi, diye düsünürüz. Tam hatirlayamasak da yapmis da olabilir yargisi cakilir beynimize Cünkü ölüm, yasama bagirma hakkini hep kendinde görmüstür. Son askimiz ölümle sevistigimizde hiclesiriz; kusursuz duruma gelerek doguran hicligin bir parcasi, yani ölüm oluruz. Artik yasama yasam verebiliriz.
Hicligin gölgesi yasam olduguna göre ölüm yasama asiktir. Söylencelerde kimi kez gölgelerin korktuguna tanik oluruz O zaman soralim; gölgeler korkar mi, diye. Gölgelerin korkusu süphesiz bir gercekliktir. Canin gölgesi beden, bedenin gölgesi can ise eger ölüm dedigimiz sey can gölgesinin iptalidir. Geriye bedenin gölgesi kalir. Canin gölgesi durumunda iken yani yasarken nasil korktugumuzu ya da korkunun ne oldugunu hemen algilariz. Öyleyse ölümden sonra geride kalan can, yani bedenin gölgesi de korkar Bir bedene sahip olamama korkusu gölgenin temel endisesidir. Öyleyse geride kalanlar ölenleri -Beden Beden, diye feryat ettirmemelidir.
Ölmeden evvel ölmek ise yasarken ölümle ask yasamaktir, ölümle sevismektir. Yasarken ölümle zamani birlikte yuttular algisini öne aldigimizda bu iliskinin cocugunu beklemek onlarin hakkidir, deriz. Burada cocuk kültürel bir berekettir.
