Kazananlarin yazdigi tarih kitaplarina ancak aptallar inanir, dedi adam. Ve tarihin izini sürdü hic durmadan. Sizin kahraman olarak gördügünüz askerler siperde titriyorlardi, korkuyorlardi, aci cekiyorlardi. Birileri masa basinda oturup savas oyunu oynarken onlar ac ve susuzlardi. Kursunlar yagmur gibi düserken ölümün ardindaki cennetle avutuluyorlardi. Hiristiyanlar da, Müslümanlar da, Yahudiler de cennet icin savasirken dünyayi birbirilerine cehennem ediyorlardi.
Aslinda insanlarin öldügü hicbir savas kazanilmamisti. Ki savas en cok kadinlari yaralardi. Yara ölümden beterdi. Cildir Gölüne kurban diye sundugu esini ve kizini düsünürken; üc oglunu, üc ayri cepheden beklerken Yeter Kadin da yaraliydi. Ve beklemek korkunc bir idam yürüyüsüydü kimi zaman
Yil 1915ti. Dünya hic görmedigi bir cehennemi yasiyordu. Doguda Türkler ile Ermeniler yaka paca olmuslardi. Ölümler ve sürgünler durmaksizin yasanacakti.
Onlar ayni köyde masallarla büyümüs, acilarla yasamis ve mutlulukla ölmüstü. Cünkü onlari sevdiklerine ancak ölüm melegi götürebilirdi.
Dünyada ask o günlerde bir Türk ve bir Ermeni icin cennet ve cehennem kadar uzakti. Asur ile Lena bunu bilmiyorlardi. Ögrenmeleri 86 yillarina mal olacakti.
Bu kitap kazananlarin degil kaybedilenlerin tarihine dairdir. Cünkü hicbir tarih kitabinda onlar yoktu.
